Ναι, κι εγώ παλιά που δεν ήμουνα μάνα, τα ίδια έλεγα. “Καλά, τι μάνα είναι αυτή που αφήνει το παιδί της να παίζει με το κινητό της κι εκείνη πίνει καφέ;”

Εγώ, έλεγα πάλι τότε, το παιδί μου δεν θα το αφήσω να παίζει μέχρι να πάει Λύκειο με τα μηχανήματα του διαβόλου.

Και καλά, θα ήμουν η τέλεια μάνα.

Τώρα, πια, που είμαι μάνα και με την βούλα, με iphone, με ipad και laptop στο σαλόνι, εκτός από τον σταθερό ηλεκτρονικό υπολογιστή στο γραφείο μου (στο σπίτι) τα πράγματα έχουν κάπως αλλάξει. Νομίζω βρισκόμαστε στην φάση της απεξάρτησης και της τοποθέτησης ορίων. Και εξηγούμαι…

Στην αρχή είχε πλάκα. Κοίτα το παιδί, μπορεί και χειρίζεται το κινητό μου σαν κι εμένα. Ανοίγει, κλείνει, βρίσκει φωτογραφίες, βγάζει φωτογραφίες, άντε να το κατεβάσουμε κανένα παιχνίδι να παίζει. Μπορεί να είναι και εκπαιδευτικό, αφού μπορεί να ζωγραφίζει, να φτιάχνει παζλ, ή να ακούει την αλφαβήτα ή τραγουδάκια…

Σε λίγους μήνες ο μικρός Γιωργάκης (ο γιος μου ντε!) απόκτησε την δική του “σελίδα” στο κινητό μου. Μου το αρπάζει από τα χέρια και γρήγορα περνώντας τα δικά μου άχρηστα εικονίδια, φτάνει στα δικά του με τα ζωάκια, τις γατούλες, τις καμηλοπαρδάλεις, τους παπαγάλους, τα άγρια πουλιά, τα αυτοκίνητα, τα τρένα, τα τέρατα, τα βίντεο που είναι τα αγαπημένα του στο youtube, και όλα όσα ανακαλύπτει στο internet όσο εγώ μαγειρεύω, μαζεύω το σπίτι ή δεν κάνω και τίποτα, απλά θέλω να ξεκουραστώ. Τι είναι αυτό Γιωργάκη, σαν ρώσικα μου ακούγεται… Γελάει, δεν ξέρει τι είναι ρώσικα, ή κινέζικα ή αραβικά, και λέει: Ναι, ρώσικα είναι, αλλά μου αρέσει.

Στην αρχή του το έδινα, λοιπόν, για να παίξει, πολλές φορές παίζαμε και μαζί, πλέον δεν με παίζει, βέβαια… Δεν με παίζει διότι ξέρει μια χαρά να βρίσκει ό, τι θέλει. Εμένα με χρειάζεται μόνο για να του κατεβάσω νέα παιχνίδια. Είμαι ξαφνικά η πιο καλή μαμά του κόσμου, παίρνει το πιο γοητευτικά γλυκό του ύφος, με αγκαλιάζει και μου λέει: θα μου κατεβάσεις ένα παιχνίδι; Τον έχω παρατηρήσει που προσπαθεί, ύστερα από μένα να βάλει τον κωδικό στο App Store, όταν αφού του είχα κατεβάσει ένα ακόμη παιχνίδι, ήθελε κι άλλο, κι άλλο…

   “ο γιος μου κάνει σαν εξαρτημένος. Του έδωσα στην αρχή όσα free παιχνίδια μπορούσα, αλλά τώρα θέλει να αγοράσει περισσότερα“

Φυσικά και φταίω. Διότι αυτό που στην αρχή νόμιζα ότι ήταν κάτι αβλαβές, έχει εξελιχθεί σε μεγάλο πρόβλημα. Ο γιος μου κάνει σαν εξαρτημένος. Του έδωσα στην αρχή όσα free παιχνίδια μπορούσα, αλλά τώρα θέλει να αγοράσει περισσότερα. Το ένα παιχνίδι που μπορεί να έπαιζε, ενώ τρώγαμε σε ένα εστιατόριο με τον μπαμπά του, είναι πολύ βαρετό πια. Όλα όσα έχει στο δικό του ipad είναι πλέον βαρετά και θέλει κι άλλα. Σε σημείο που να μην τρώει, να μουτρώνει, να μου το τραβάει με δύναμη όταν πάω να του το πάρω και να με λέει πολύ κακή μαμά.
“Τα παιδιά δημιουργούν έναν δικό τους κόσμο στον ηλεκτρονικό υπολογιστή” μου λέει η συμβουλευτική ψυχολόγος και ψυχοθεραπεύτρια Μαριέτα Πεπελάση. “Με δικούς τους κανόνες. Τον χτίζουν και θέλουν σε αυτόν να επιστρέφουν συνέχεια. Εκεί είναι οι κυρίαρχοι του παιχνιδιού, οι όροι είναι δικοί τους και κάνουν ό,τι θέλουν. Η εξάρτηση αυτή μπορεί να τα κάνει αδιάφορα για οποιοδήποτε άλλο παιχνίδι, είτε με τους γονείς τους, είτε με τα άλλα παιδάκια, είτε για την παιδική χαρά. Κλείνονται σε αυτό το σύμπαν και θα είναι δύσκολο να τα βγάλεις, αν δεν προσέξεις. Χρειάζονται όρια”.

Έπρεπε να μπει λοιπόν ένα “τέλος”. Το iphone είναι της μαμάς, το χρησιμοποιεί γαι την δουλειά της, δεν είναι για παιχνίδι. Στο ipad παίζουμε μόνο για λίγη ώρα και αυτό τις μέρες που δεν έχει σχολείο. Φυσικά η αλλαγή δεν ήταν εύκολη, καθώς για να πάρεις κάτι, πρέπει να δώσεις κάτι: “Το αντιστάθμισμα”. Έτσι το ονομάζει η Μαριέτα Πεπελάση. “Θα του πάρεις το παιχνίδι με τον ηλεκτρονικό υπολογιστή, αλλά τι θα του δώσεις; Θα τον αφήσεις να παίζει μόνος του με τα παιχνίδια του; Όχι”. Έπρεπε να παίξουμε μαζί περισσότερο, να διαβάσουμε περισσότερα παραμύθια, να βγούμε περισσότερο από το σπίτι, να συναντήσουμε περισσότερα παιδάκια (κυρίως όπως στην περίπτωσή μου που είναι μοναχοπαίδι), να κάνουμε περισσότερα ομαδικά πράγματα, είτε αυτό το ομαδικό περιελάμβανε εμένα και τον πατέρα του, είτε φίλους του άλλα παιδάκια.

Φυσικά, έπρεπε σε ατομικό επίπεδο, εγώ και ο πατέρας του να βάζαμε τα δικά μας όρια και ωράρια στο πότε τσεκάρουμε το mail μας, τα μηνύματά μας ή τις ειδήσεις από το κινητό μας ή το laptop, που έπρεπε να φύγει από το σαλόνι. “Τα παιδιά βλέπουν” μου τονίζει η κα. Πεπελάση. “Δεν μπορείς να πεις στο παιδί είναι κακό και θα πειράξει τα ματάκια σου το ipad κι εσύ να ξαπλώνεις μαζί του στον καναπέ. Η οικογένεια πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι αυτό μπορεί να αποτελέσει εμπόδιο στην ανάπτυξη του παιδιού. Η εξέλιξή του δεν θα είναι ομαλή και αυτό οφείλει να το αντιμετωπίσει εγκαίρως”.

   “τα παιδιά βλέπουν, δεν μπορείς να πεις στο παιδί είναι κακό και θα πειράξει τα ματάκια σου το ipad κι εσύ να ξαπλώνεις μαζί του στον καναπέ“

Είμαστε νομίζω σε καλό δρόμο, καθώς δεν έχουμε τα πρώτα δράματα της “απεξάρτησης”. Τα τραβήγματα, τα κλάματα, τον οδυρμό. Πόση είναι μισή ώρα μαμά; Πάρα πολύ ώρα αγάπη μου. Μέχρι το διάστημα; Όχι, μέχρι το διάστημα αγάπη μου, αλλά πάρα πολύ. Στην αρχή υπήρχε πολύ άγχος, για το πόσα παιχνίδια προλαβαίνει να παίξει. Μπορεί και να τον άφησα λίγο παραπάνω και μετά άρχισα να μειώνω την… δόση. Το όριο είναι σίγουρα η θεραπεία σε αυτή την φάση που ο γιος μου είναι 3.5 ετών. Τι θα κάνω όμως σε λίγο που, όπως πολλά παιδιά φίλων μου, θέλουν Facebook; Θα τον κάνω φίλο και θα τον παρακολουθώ;

Τι κάνετε εσείς που έχετε μεγαλύτερα από το δικό μου παιδιά;

Προς το παρόν, απολαμβάνω αυτό τον καιρό που έχω μπροστά μου μέχρι να έρθει αυτή η ώρα, αλλά ξέρω πώς δεν θα είναι μακριά, καθώς ήδη μου έχει χτυπήσει την πόρτα.

Source: cosmo.gr