Στις απαρχές του κόσμου, η γη ήταν μια γυμνή πεδιάδα. Όλα ήταν σκοτεινά. Δεν υπήρχε ούτε ζωή, ούτε θάνατος. Ο ήλιος, το φεγγάρι και τα αστέρια κοιμούνταν κάτω από τη γη. Όλοι οι προαιώνιοι πρόγονοι κοιμούνταν και αυτοί, μέχρι που τελικά ξύπνησαν από την ίδια τους την αιωνιότητα και ξεπρόβαλαν στην επιφάνεια.

Όταν οι προαιώνιοι πρόγονοι σηκώθηκαν, περιπλανήθηκαν στη γη, άλλοτε με τη μορφή ζώου -σαν καγκουρό, πουλιά εμού ή σαύρες- άλλοτε με ανθρώπινη μορφή, άλλοτε με μορφή ζώου και ανθρώπου ή ανθρώπου και φυτού.

Δύο τέτοια όντα, που αυτοδημιουργήθηκαν από το τίποτα, ήταν οι Ουνγκαμπίκουλα. Καθώς τριγύριζαν στον κόσμο, βρήκαν μισοφτιαγμένους ανθρώπους. Είχαν γίνει από ζώα και φυτά, αλλά ήταν άμορφοι όγκοι, σωριασμένοι φύρδην μίγδην εκεί όπου θα μπορούσαν να δημιουργηθούν νερόλακκοι και λίμνες με αλμυρό νερό. Οι άνθρωποι ήταν όλοι διπλωμένοι στα δύο σαν μπόγοι, ασχημάτιστοι και ατελείς, χωρίς μέλη ή χαρακτηριστικά. Με τα μεγάλα πέτρινα μαχαίρια τους; οι Ουνγκαμπίκουλα σκάλισαν κεφάλια, σώματα, πόδια και χέρια. Διαμόρφωσαν τα πρόσωπα, τις παλάμες και τα πέλματα. Επιτέλους οι άνθρωποι ολοκληρώθηκαν.