Το διαχρονικό όραμα του ανθρώπου για την κατάκτηση του Διαστήματος με σάρκα και οστά!

Δεν είναι μυστικό ότι ο άνθρωπος σήκωνε ανέκαθεν τα μάτια του στον ουρανό και ονειρευόταν πώς θα ήταν η ζωή εκεί έξω.

Ξέρουμε βέβαια καλά ότι η ζωή εκτός γήινης ατμόσφαιρας μόνο εύκολη δεν είναι και δεν μοιάζει σε τίποτα με τις εικόνες που μας έχει χαρίσει η επιστημονική φαντασία.

Τόσο οι δυσκολίες που παρουσιάζει το Υπερπέραν για τον ευαίσθητο ανθρώπινο οργανισμό όσο και μια σειρά ακόμα από ανυπέρβλητα προβλήματα, όπως η έκθεση στις κοσμικές ακτίνες και οι πανταχού παρόντες αστεροειδείς, κάνουν για την ώρα κάθε τέτοια προσδοκία όνειρο θερινής νυκτός.

Παρά ταύτα, το όνειρο μένει ζωντανό και δεν είναι λίγοι αυτοί που έχουν δει ολοζώντανες μπροστά τους τις εικόνες της ανθρώπινης διαβίωσης στο Σύμπαν, δίνοντας απτή υλική υπόσταση στο όραμα.

Μιλάμε για διαστημικές αποικίες που θα μπορούσαν να κάνουν μπορετή την αποίκηση του Διαστήματος, στέλνοντας τον ανθρώπινο παράγοντα στις εσχατιές του Σύμπαντος.

Η Διαστημική Πόλη του Darrell C. Romick


Ήδη από το 1955 ο μηχανικός της Goodyear Aircraft παρουσίασε στην Αμερικανική Πυραυλική Εταιρία τη φιλόδοξη πρότασή του για έναν μόνιμο διαστημικό σταθμό. Το δικό του ευφάνταστο πλάνο θα αρθρωνόταν σε τρεις φάσεις εκτόξευσης και αυτό που το ξεχώριζε από τα άλλα ήταν το γεγονός ότι τα σκάφη θα μπορούσαν να επαναχρησιμοποιηθούν σε κάθε βήμα, εξοικονομώντας έτσι πολύτιμους πόρους. Η αποικία του Romick θα συναρμολογούνταν μάλιστα κατευθείαν στο Διάστημα! Το διαστημόπλοιο του τελικού σταδίου θα ενωνόταν με τα άλλα που είχαν ήδη αποσταλεί στο Υπερπέραν σχηματίζοντας έναν μακρύ κύλινδρο.

Όταν θα ολοκληρωνόταν η προσαρμογή των διαστημοπλοίων, μια αεροστεγής ασπίδα θα κάλυπτε την κατασκευή και έπειτα από 6 μήνες θα φτιάχνονταν μια σειρά ακόμα από επεκτάσεις του διαστημικού σταθμού, δίνοντας στον κύλινδρο μια μορφή που θα ομοίαζε σε κάψουλα. Ο κυκλικός χώρος διαβίωσης θα μπορούσε να φιλοξενήσει με άνεση 20.000 ανθρώπους, διαθέτοντας ό,τι μπορεί να βρει κανείς σε μια γήινη πολιτεία. Το μέγεθός του θα ήταν, κατά τα λεγόμενα του Romick, σαν να συνδέεις δύο Empire State μεταξύ τους και η όλη κατασκευή θα χρειαζόταν ακριβώς 3,5 χρόνια για να αποπερατωθεί στο Διάστημα.

Η Σφαίρα του Bernal


Άλλο ένα πρώιμο και υπερφιλόδοξο πλάνο για την αποίκηση του Διαστήματος ήταν αυτό που σχεδίασε ο βρετανός επιστήμονας John Desmond Bernal. Μια σφαίρα περιφέρειας ενός μιλίου δηλαδή που θα μπορούσε να στεγάσει 10.000 ανθρώπους, με τους δύο πόλους που θα προσαρμόζονταν πάνω της να λειτουργούν ως κέντρα εκτόξευσης.

Όπως και τα περισσότερα σχέδια για διαστημικές κατοικίες, η σφαίρα θα έπρεπε να περιστρέφεται ώστε να δημιουργεί συνθήκες βαρύτητας, παραμένοντας ωστόσο ενεργειακά αυτόνομη (με ηλιακά πάνελ) και διαθέτοντας εκτεταμένο σύστημα γεωργικών καλλιεργειών. Ο Bernal ήταν μάλιστα πεπεισμένος ότι μέχρι τη δεκαετία του 1990 μια τέτοια σφαίρα θα είχε ήδη φτιαχτεί, αν και παρά την τεχνολογική πρόοδο, η πλωτή διαστημική αποικία παραμένει ευγενής πόθος.

Το Stanford Torus


Διαστημικοί σταθμοί σε σχήμα δακτυλίου έχουν εμφανιστεί συχνά-πυκνά στις σελίδες της επιστημονικής φαντασίας, αν και ο σχεδιασμός πέρασε τελικά και στον πραγματικό κόσμο, όπως το περίφημο σχέδιο του Stanford Torus το 1975. Η αποικία βασιζόταν σε παλιότερο σχεδιασμό του φυσικού Gerard O’Neill, ο οποίος είχε ασχοληθεί με το θέμα για χρόνια, τον οποίο πήρε κατόπιν η δημιουργική ομάδα της NASA και τον προσάρμοσε στα νέα επιστημονικά δεδομένα.

Με διάμετρο ενός μιλίου και χώρους στέγασης 10.000 ανθρώπων, η αποικία θα στηνόταν κάπου μεταξύ Γης και Σελήνης, πιθανότατα στα 402.000 χιλιόμετρα από τη γήινη επιφάνεια, δημιουργώντας βαρύτητα με την περιστροφή της. Στο εσωτερικό της συναντάς πλήρες δίκτυο αγροτικών καλλιεργειών, γαλακτοκομικών προϊόντων και διασυνδεδεμένων θερμοκηπίων, την ίδια ώρα που τα ηλιακά πάνελ με τους καθρέφτες θα την έκαναν ενεργειακά αυτόνομη αντανακλώντας επιπλέον την επικίνδυνη κοσμική ακτινοβολία και στέλνοντας την περίσσεια της ηλιακής ενέργειας πίσω στη Γη. Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις της NASA, το Stanford Torus θα είχε φτιαχτεί μέχρι το 2000, αν και όπως ξέρουμε κάτι τέτοιο δεν συνέβη ποτέ.

Ο Κύλινδρος του O’Neill


Ο οραματιστής Gerard O’Neill δεν περιορίστηκε στον σχεδιασμό μίας μόνο διαστημικής αποικίας, αλλά η επιστημονική του πένα γέννησε τρεις. Η πλέον αξιοσημείωτη είναι ο λεγόμενος Κύλινδρος O’Neill, που είχε μήκος 20 μιλίων και πλάτος 5 και έπρεπε να περιστρέφεται 40 φορές την ώρα γύρω από τον άξονά του για να δημιουργεί συνθήκες γήινης βαρύτητας. Ο διαστημικός σταθμός θα μπορούσε να φιλοξενήσει 40.000 ανθρώπους και περιλάμβανε στο εσωτερικό του μια πλήρως λειτουργική πόλη με πάρκα, χώρους αναψυχής και γραφεία.

Το κυλινδρικό σκάφος με τα ιδιαιτέρως χοντρά ενεργειακά τοιχώματα (καλυμμένα με ηλιακά πάνελ) θα μπορούσε να δημιουργήσει τη δική του ατμόσφαιρα, περιλαμβανομένων ακόμα και κλιματολογικών αλλαγών! Το μόνο πρόβλημα στον σχεδιασμό του O’Neill, που παραμένει ένας από τους πλέον αποτελεσματικούς που έχουν παρουσιαστεί ποτέ, είναι ότι ο σταθμός πρέπει να βλέπει πάντα τον ήλιο.

Η Διαστημική Αποικία Lewis One


Ήταν το 1991 όταν προσπάθησε η NASA να εκσυγχρονίσει και να επικαιροποιήσει τους φουτουριστικούς σχεδιασμούς των διαστημικών σταθμών της δεκαετίας του 1970 με τη βοήθεια των πανίσχυρων υπολογιστών της. Η τεχνολογία μίλησε και απέδωσε το Lewis One, μια κυλινδρική αποικία 10.000 ανθρώπων στο Διάστημα. Η μόνιμη κατοικία θα είχε δική της κατασκευαστική ζώνη, όπου οι άποικοι θα μπορούσαν να χτίσουν ό,τι άλλο θα χρειάζονταν στο διάβα του χρόνου, ακόμα και αντίγραφα του διαστημικού σταθμού για επόμενες αποικίσεις!

Η κάψουλα θα ήταν 1.921 μέτρα μήκος και 534 πλάτος, καλυμμένη με ηλιακά πάνελ που θα προστάτευαν επιπροσθέτως τους κατοίκους από την κοσμική ακτινοβολία, την ίδια ώρα που το εσωτερικό της θα περιστρεφόταν για να δημιουργεί συνθήκες γήινης βαρύτητας. Το μόνο ψεγάδι του σχεδιασμού ήταν ότι οι κάτοικοι δεν θα έβλεπαν ποτέ τον ήλιο.

Το Kalpana One


Με όνομα φόρο τιμής στον Kalpana Chawla, τον αστροναύτη που έχασε τη ζωή του στην τραγωδία του Columbia το 2003, αυτός ο σχεδιασμός ήταν απλή επικαιροποίηση του Lewis One το 2006. Ο νέος σχεδιασμός ήταν σαφώς μικρότερος, με μήκος 325 μέτρων και διάμετρο στα 550 μέτρα πια, και ο πληθυσμός που θα μπορούσε να στεγάσει έπεσε τώρα στους 5.000 ανθρώπους, αν και αυξήθηκαν δραστικά οι χώρου πρασίνου.

Η ταχύτητα περιστροφής του έπεσε επίσης στις 2 περιστροφές το λεπτό, καθώς η δραστική ανανέωση του design απέδωσε καρπούς.

Το Σχέδιο Περσεφόνη


Υπάρχουν άνθρωποι που ανησυχούν για το τέλος του πλανήτη και τον αφανισμό της ανθρωπότητας, αν και τα νέα εδώ είναι σχετικά καλά. Την ώρα που μιλάμε, ομάδα 13 επιστημόνων από πλειάδα βρετανικών πανεπιστημίων αναπτύσσουν μια διαστημική κιβωτό που θα εγγυηθεί το μέλλον του ανθρώπινου παράγοντα, σε περίπτωση ολοκληρωτικής καταστροφής της Γης. Το Project Persephone είναι μια κυλινδρική αποικία μήκους 20 χιλιομέτρων και διαμέτρου 5, γεμάτη από χώμα, στην οποία οι άνθρωποι θα ζουν σε λαγούμια.

Η «Περσεφόνη» θα είναι αυτόνομη ενεργειακά και θα αναπτύξει σταδιακά το δικό της οικοσύστημα, που θα επιτρέψει στο διαστημικό σκάφος να παράγει φως, οξυγόνο, νερό, τροφή και βαρύτητα, καθώς δεν βασίζεται καθόλου σε μηχανικά μέρη. Το τεχνητό χώμα και τα βιοκαύσιμα θα είναι εδώ η αιχμή του δόρατος για την επιβίωση του ανθρώπου στο αφιλόξενο Διάστημα: 50-100 θα μπορούσαν να επιβιβαστούν και σταδιακά να ανέλθουν στους 500, γεννώντας απογόνους πάνω στο σκάφος, καθώς η κιβωτός θα μπορούσε να υποστηρίξει άνετα την επιβίωσή τους (θεωρητικά πάντα).

Ο σχεδιασμός περιλαμβάνει επίσης την επιβίβαση ανθρώπινων ωαρίων, σπερματοζωαρίων, ακόμα και εμβρύων, που θα μπορούσαν να αναπαραχθούν σε τεχνητές μήτρες σε περίπτωση ανάγκης. Ας ελπίσουμε μόνο πως θα έχουμε άλλον έναν αιώνα μέχρι την καταστροφή του πλανήτη μας, καθώς τότε αναμένεται να ολοκληρωθεί ο υπερφιλόδοξος σχεδιασμός.

Το Bigelow Aerospace Module


Στη δεκαετία του 1990, η NASA ανέπτυξε τον σχεδιασμό για έναν φουσκωτό διαστημικό σταθμό που είπε TransHab. Παρά το γεγονός ότι η κάψουλα δεν κατασκευάστηκε ποτέ, η ιδέα δεν θα πέθαινε εδώ, καθώς η ιδιωτικών συμφερόντων φίρμα Bigelow Aerospace συνέχισε να δουλεύει το σχέδιο και έχει ήδη εκτοξεύσει δύο φουσκωτούς σταθμούς στο Διάστημα! Ο πρώτος ήταν ο Genesis I, που εκτοξεύτηκε τον Ιούλιο του 2006, και έναν χρόνο αργότερα (Ιούνιος του 2007) ακολούθησε ο Genesis II.

Με τις δύο επιτυχημένες απόπειρες στο τσεπάκι της, η Bigelow υπέγραψε συμβόλαιο με τη NASA για να στείλει μια τέτοια αναδιπλούμενη κάψουλα στον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό. Ο φουσκωτός σταθμός, με διαστάσεις 4x3,2 μέτρα, θα λειτουργήσει ως επιπλέον δωμάτιο για τον Διαστημικό Σταθμό. Η εν λόγω κάψουλα χρειάζεται πολύ λιγότερα καύσιμα και προσπάθεια για να μεταφερθεί στο Διάστημα, ενώ τα τόσα ακόμα πλεονεκτήματά της την κάνουν ιδανική και την επικρατέστερη μέχρι στιγμής λύση για την αντικατάσταση του Διεθνή Διαστημικού Σταθμού όταν αυτός συνταξιοδοτηθεί το 2020.

Οι Σεληνιακές Δομές Foster+Partners


Η εφικτότερη μέχρι στιγμής λύση για ανθρώπινη αποικία εκτός Γης παραμένει η Σελήνη. Το μεγάλο πρόβλημα εδώ είναι η δυσκολία της μεταφοράς και το υπέρογκο κόστος και χωρίς κάποιου είδους βάση στο Φεγγάρι, είναι εξαιρετικά δύσκολο να ξεκινήσει μια τέτοια απόπειρα. Εδώ μπαίνουν λοιπόν η Ευρωπαϊκή Διαστημική Υπηρεσία και η Fosters+Partners, που φαίνεται να έχουν τη λύση: το σχέδιο είναι να στείλουν στο Φεγγάρι έναν φουσκωτό θόλο που θα περιέχει έναν 3D εκτυπωτή, τον ίδιο μάλιστα με τον οποίο ο σχεδιαστής Enrico Dini τύπωσε ένα σπίτι στο Άμστερνταμ.

Με τι θα δουλεύει ο 3D printer; Μα με σεληνιακή σκόνη φυσικά! Οι αστροναύτες θα τον χρησιμοποιήσουν επιτόπου για να τυπώσουν χοντρά τοιχώματα (πάχους 1,5 μέτρου) για τον φουσκωτό θόλο, ώστε να προστατευτούν από τους μετεωρίτες και την κοσμική ακτινοβολία. Όταν η βάση θωρακιστεί επαρκώς και φτάσει σε ύψος δύο ορόφων, οι τέσσερις άποικοι θα αναπτύξουν περαιτέρω τις εγκαταστάσεις ώστε να τεθούν τα θεμέλια για τη μόνιμη ανθρώπινη παρουσία στο Φεγγάρι.

Η Αποικία Mars One


Η Mars One είναι ένας ολλανδικός μη-κυβερνητικός οργανισμός που έχει βαλθεί να φτιάξει μόνιμη ανθρώπινη αποικία στον Άρη μέχρι το 2027. Το σχέδιο, που αναμένεται να αγγίξει τα 6,3 δισ. δολάρια, θα ξαποστείλει 4 αστροναύτες σε ένα ταξίδι χωρίς επιστροφή, ώστε να ξεκινήσουν την ανθρώπινη περιπέτεια στον Κόκκινο Πλανήτη! Το πλάνο είναι τμηματικό: το 2022 θα αποσταλούν τα πρώτα διαστημικά οχήματα στον Άρη και το 2024 θα καταφτάσουν στην αφιλόξενη επιφάνειά του 6 φορτία με εξοπλισμό και υλικά. Την επόμενη χρονιά θα αποβιβαστούν δύο χώροι διαβίωσης, δύο συσκευές μηχανικής υποστήριξης και μονάδες προμηθειών.

Στις αρχές του 2015, η ομάδα του Mars One περιόρισε τη λίστα των 200.000 υποψηφίων σε 100 άτομα, τα οποία θα υποβληθούν σε ψυχολογικές και σωματικές δοκιμασίες εν αναμονή της τελικής επιλογής. Η ομάδα θα συνεχίσει να δουλεύει μαζί μέχρι το 2026, όταν θα αποσταλούν οι πρώτοι 4 άποικοι στον Άρη. Έπειτα από αυτό, έξι αποστολές των τεσσάρων ατόμων θα αποστέλλονται κάθε 2 χρόνια.

Παρά το φιλόδοξο πλάνο, οι κριτικές έχουν πέσει βροχή για το ριψοκίνδυνο του εγχειρήματος, τη σοβαρότητα του οργανισμού αλλά και το πού θα εξευρεθούν τα τεράστια ποσά που απαιτούνται. Την ίδια ώρα, έρευνα του ΜΙΤ για το Mars One κατέληξε ότι, με βάση τα σημερινά δεδομένα, οι άποικοι θα μπορέσουν να επιβιώσουν στον Κόκκινο Πλανήτη μόλις 68 μέρες πριν τους σωθεί το απόθεμα οξυγόνου.

 [Πρέπει να είστε εγγεγραμμένοι και συνδεδεμένοι για να δείτε αυτόν το σύνδεσμο.]

Source: [Πρέπει να είστε εγγεγραμμένοι και συνδεδεμένοι για να δείτε αυτόν το σύνδεσμο.]