Η Ομίχλη δημιουργείται από τη συμπύκνωση των υδρατμών στα χαμηλότερα στρώματα της ατμόσφαιρας, με αποτέλεσμα τη δημιουργία ενός τεράστιου αριθμού υδροσταγονιδίων. Τα σταγονίδια αυτά διαχέουν το φως σε όλες τις διευθύνσεις, με αποτέλεσμα τον περιορισμό της ορατότητας.

Η ομίχλη δεν είναι πλέον υδρατμοί αλλά λεπτότατα σταγονίδια νερού που βρίσκονται στον αέρα και που σχηματίσθηκαν πάνω στα αναρίθμητα σωματίδια που αιωρούνται στην ατμόσφαιρα. Στο ερώτημα αφού το νερό είναι βαρύτερο του αέρα γιατί αυτά δεν πέφτουν όπως η βροχή αλλά αιωρούνται, η απάντηση είναι πως πράγματι αυτά πέφτουν, αλλά τα υδροσταγονίδια της ομίχλης είναι τόσο μικροσκοπικά και ελαφρά που η παραμικρή πνοή του ανέμου δεν τ΄ αφήνει στο μεγαλύτερο μέρος τους να πέσουν αλλά μένουν αιωρούμενα κοντά στην επιφάνεια της Γης, όσα δε πέφτουν, η πτώση τους είναι πολύ αργά τόσο που δεν γίνεται άμεσα αισθητή αυτή ως βροχή. Γίνεται όμως αντιληπτή από το αποτέλεσμα όπως τα ρούχα που υγραίνονται, η εκείνα που έχουν απλωθεί και δεν στεγνώνουν κ.λπ.

Με άλλα λόγια, η ομίχλη είναι ένα σύννεφο, η βάση του οποίου ακουμπά στην επιφάνεια της γης. Οι μετεωρολογικοί σταθμοί ανά τον κόσμο αναφέρουν την παρουσία ομίχλης όταν η ορατότητα είναι μικρότερη από 1000 μέτρα. Δύο είναι οι κυριότεροι τρόποι σχηματισμού της ομίχλης.


Ομίχλη ακτινοβολίας: δημιουργείται κυρίως τις νύχτες χωρίς σύννεφα, όταν λόγω της ψύξης της επιφάνειας της γης (λόγω ακτινοβολίας) ψύχεται και ο υπερκείμενος αέρας. Η σχετική υγρασία αρχίζει να ανεβαίνει και όταν φτάσει στο 100% οι υδρατμοί συμπυκνώνονται σε υδροσταγονίδια με αποτέλεσμα τη δημιουργία ομίχλης. Το πάχος της ομίχλης ποικίλει από 1-300 μέτρα. Η απουσία ανέμων ευνοεί την δημιουργία ομίχλης καθώς και την εμμονή του φαινομένου για αρκετές ώρες πάνω από μια συγκεκριμένη γεωγραφική περιοχή. Με το ξημέρωμα, η ηλιακή ακτινοβολία που προσπίπτει στη γη αρχίζει σιγά-σιγά να ζεσταίνει τον αέρα, με αποτέλεσμα τη σταδιακή εξάτμιση των υδροσταγονιδίων και τη διάλυση της ομίχλης. Το Fig. 10 (κάτω) δίνει τη διαδικασία αυτή. Η ομίχλη ακτινοβολίας παρουσιάζεται σχεδόν πάντα στην ξηρά και σχηματίζεται πιο εύκολα στην ύπαιθρο παρά στις πόλεις (μέσα στις πόλεις, η απορρόφηση θερμότητας από τα κτήρια και την άσφαλτο δεν ευνοεί την μεγάλη πτώση της θερμοκρασίας κατά τη διάρκεια της νύχτας) Στην Ελλάδα ομίχλη ακτινοβολίας παρουσιάζεται σε πολλές περιοχές της ηπειρωτικής χώρας (πχ. Θεσσαλία, Κεντρική Μακεδονία), δημιουργώντας σημαντικά προβλήματα κυρίως στις οδικές και αεροπορικές συγκοινωνίες.

Ομίχλη μεταφοράς: δημιουργείται από τη μεταφορά θερμού αέρα πάνω από μια ψυχρή επιφάνεια. Για παράδειγμα, αν μάζες θερμού και υγρού αέρα που βρίσκονται πάνω από μια θαλάσσια περιοχή μετακινηθούν πάνω από την ξηρά (η επιφανειακή θερμοκρασία της οποίας το χειμώνα είναι συνήθως χαμηλότερη από αυτήν της θάλασσας), ψύχονται με αποτέλεσμα πάλι τη συμπύκνωση των υδρατμών και το σχηματισμό ομίχλης. Η ομίχλη μεταφοράς μπορεί να δημιουργηθεί οποιαδήποτε ώρα της ημέρας, σε αντίθεση με την ομίχλη ακτινοβολίας η οποία σχηματίζεται σχεδόν πάντα τη νύχτα. Η ομίχλη μεταφοράς διαλύεται συνήθως όταν η διεύθυνση του ανέμου αλλάξει ή όταν ενισχυθεί ο επιφανειακός άνεμος. Ομίχλη πάνω από τη θάλασσα είναι σχεδόν πάντα ομίχλη μεταφοράς, εφόσον η επιφανειακή θερμοκρασία της θάλασσας δεν πέφτει ποτέ τόσο χαμηλά ώστε να σχηματιστεί ομίχλη ακτινοβολίας. Το Fig. 10 (επάνω) δίνει τη διαδικασία σχηματισμού ομίχλης μεταφοράς.

 [Πρέπει να είστε εγγεγραμμένοι και συνδεδεμένοι για να δείτε αυτόν το σύνδεσμο.]

Source: [Πρέπει να είστε εγγεγραμμένοι και συνδεδεμένοι για να δείτε αυτόν το σύνδεσμο.]