To 1989 ήταν μία χρονιά που η μουσική αναθάρρησε εντυπωσιακά. Από τους Cure και τους Red Hot Chili Peppers και από τους Pixies μέχρι τους Stone Roses, η δισκογραφία έμοιαζε να ξαναβρίσκει σιγά σιγά την έμπνευσή της. Με την πλαστική pop των Stock, Aitken και Waterman να έχει σιχαθεί το ίδιο της το είναι και το hair metal επιτέλους να πεθάνει, το έδαφος προετοιμαζόταν για το μεγάλο μπαμ που θα επακολουθούσε με το grunge και το trip-hop αλλά και τις άλλες ‘90s εμπνεύσεις.

Επίσης είναι η χρονιά που ο Michael Jackson ανακηρύχθηκε ως ο “King of Pop”. Εάν έλεγαν στον Prince πως πρόκειται να του απονεμηθεί αυτό το βραβείο, θα σου έριχνε το γνωστό ψαρωτικό του ύφος και θα σου έλεγε να πάρεις πίσω την προσβολή. Στα ‘80s o “Jacko” πούλησε τα περισσότερα άλμπουμ, η Madonna έπεισε εκατομμύρια γυναίκες να απελευθερωθούν σεξουαλικά, αλλά ο Prince έγραψε τα καλύτερα τραγούδια, όντας ο με διαφορά καλύτερος δημιουργός από τους mega stars εκείνης της εποχής.

1989, λοιπόν και η ροή του MTV λειτουργεί σε εμάς, τους σημερινούς 40 something, όπως το news feed του Facebook στους σημερινούς teens. Και ξαφνικά εκεί στην πολυχρωμία του hip-hop και τις metal μπαντάνες, εμφανίζεται ο Prince. Όχι με την γνώριμη μέχρι τότε τρελή γκανταρόμπα του και το μαλλί δαχτυλίδι, αλλά με μαύρο συνολάκι και ολόισιο μαλλί. Και ακούγεται το “Batdance”, το πρώτο single από το Batman soundtrack (o Danny Elfman έγραψε και ένα άλμπουμ με ορχηστρική μουσική).

Αν εξαιρέσεις τον Superman του Christopher Reeve και λίγο από τον Hulk του Lou Ferrigno, οι superheroes δεν είχαν μπει στην συνείδηση του κοινού. Φυσικά και η ταινία του Burton ήταν εξαιρετική, ωστόσο εκείνο το video clip βοήθησε τα μέγιστα στο να αυξήσει κατακόρυφα ο Batman το γκελ του στους θεατές.
Μηχανικό και την ίδια στιγμή απίστευτα funky, το τραγούδι ήταν ένα μείγμα από διαφορετικές ιδέες, επτά ολόκληρα τραγούδια όπως έχει γραφτεί. Με τα ουρλιαχτά της Vicky Vale, το σατανικό γέλιο του Τζόκερ, το “Stop” που φωνάζει ο Michael Keaton. Ο Prince μία με την ολοκαίνουργια εικόνα του, μία ντυμένος και βαμμένος Τζόκερ, ταιριάζει ιδανικά με την τρελή εξέλιξη της σύνθεσης που σε έβαζε σε σκέψεις πόσο τελικά μεγάλος δημιουργός είναι. Κάπου εδώ ακούστηκε πολύ δυνατά η λέξη «ιδιοφυία» απ’ όλους.

Πριν προλάβεις να συνέλθεις από το "Batdance” (πήγε Νο.1 στην Αμερική, το τέταρτο συνολικά και το πρώτο από την εποχή του “Kiss”) κυκλοφόρησε και το “Partyman”. Δείτε το άψογο από κάθε άποψη video clip που είναι μία σκέτη αποθέωση του ταλέντου του Prince, κυρίως ακούστε πως δένει απόλυτα με την εμφάνιση του Jack Nicholson στο φιλμ με όλη την αναρχική του αύρα, πριν μπει στο μυαλό όλων πως ο Τζόκερ πρέπει να ερμηνεύεται στα όρια της ψυχασθενικής νταρκίλας. Την ώρα που ακούς το "All hail, the new king in town" και βλέπεις τον Jack να διαλύει το σύμπαν με το καρτούν απρόβλεπτο του, στην ουσία είναι ο ίδιος του ο εαυτός, σκέφτεσαι ένα πράγμα μόνο. Πως ο Ben Affleck και ο Jared Leto δεν θα χαρούν ποτέ τέτοια τραγούδια στο background.

 [Πρέπει να είστε εγγεγραμμένοι και συνδεδεμένοι για να δείτε αυτόν το σύνδεσμο.]

 [Πρέπει να είστε εγγεγραμμένοι και συνδεδεμένοι για να δείτε αυτόν το σύνδεσμο.]