Τα μωρά αναπτύσσουν μια πολύ δυνατή σχέση με την μητέρα τους από τις πρώτες κιόλας στιγμές της ζωής τους. Ανταποκρίνονται σε χαμόγελα, τρυφερά βλέμματα, ενώ παγώνουν...
μπροστά σε απρόσωπες εκφράσεις. Όλα αυτά έχουν ως αποτέλεσμα την ανταλλαγή ισχυρών συναισθημάτων, ακόμη και την υιοθέτηση, σύμφωνα με νέα έρευνα, κάποιων μητρικών φόβων.

Σύμφωνα με μια νέα μελέτη που πραγματοποίησαν ερευνητές της ιατρικής σχολής του πανεπιστημίου Μίσιγκαν και του Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης, με επικεφαλής τον Πολωνό ψυχίατρο και νευροεπιστήμονα, Γιάτσεκ Ντέμπιεκ, τα παιδιά κληρονομούν τις φοβίες και οι τραυματικές εμπειρίες της μητέρας τους, μέσω της οσμής.

Τα πειράματα που πραγματοποιήθηκαν, έγιναν πάνω σε τρωκτικά, προκειμένου να διαπιστωθεί η ενδεχόμενη μετάδοση του φόβου από τη μητέρα στο βρέφος.  Η ομάδα των μελετητών πειραματίστηκε, μαθαίνοντας σε σε θηλυκά ποντίκια να φοβούνται συγκεκριμένες οσμές, όπως εκείνη της μέντας, κάνοντάς τους ήπια ηλεκτροσόκ πριν την εγκυμοσύνη τους. Οι ερευνητές υποστηρίζουν ωστόσο, πως τα αποτελέσματα που συγκεντρώθηκαν, θα μπορούσαν να δώσουν απαντήσεις και στις ανθρώπινες συμπεριφορές.

Κατά την διάρκεια του πειράματος και μετά τη γέννα, οι μητέρες- τρωκτικά εκτέθηκαν ξανά στις ίδιες οσμές, αλλά χωρίς ηλεκτροσόκ, για να γίνει βέβαιο ότι εξακολουθούσαν να εμφανίζουν την ενστικτώδη αντίδραση φόβου και άρνησης. Στη συνέχεια, ανακαλύφθηκε ότι και τα νεογνά τους είχαν παρόμοιες αντιδράσεις όταν εκτέθηκαν κι εκείνα στις συγκεκριμένες μυρωδιές.

Το πείραμα αποδεικνύει πως η μητρική έκφραση του φόβου αυξάνει την ορμόνη του στρες κορτικοστερόνη και την ενεργοποίηση της αμυγδαλής, ώστε να προκαλέσει στη συνέχεια, τη γνωριμία με τον φόβο. Όταν οι μελετητές χορήγησαν στα νεογέννητα ποντίκια μια χημική ουσία που εμπόδιζε την δραστηριότητα στην εγκεφαλική περιοχή της αμυγδαλής, τα μικρά σταμάτησαν αυτομάτως να υιοθετούν τις φοβίες από τις μητέρες τους μέσω της μυρωδιάς.
Το πείραμα του ανέκφραστου προσώπου

Αυτό που μάλλον, δεν μπορεί να σταματήσει ποτέ να συμβαίνει ανάμεσα σε μία μητέρα και το μωρό της, είναι η δυνατή σχέση αλληλεπίδρασης που χτίζεται ανάμεσα τους από την πρώτη κιόλας, ανάσα. Το πείραμα του ανέκφραστου προσώπου, (the still face experiment), που πραγματοποιήθηκε το 1975 από τον διευθυντή του πανεπιστημίου του Harvard, Edward Tronick και την ομάδα του, παρουσιάζει ακριβώς αυτή την έντονη σύνδεση και σχέση που χτίζεται ανάμεσά τους.

Στο πείραμα συμμετείχαν μία μαμά και το ενός έτους μωράκι της. Ενώ, στην αρχή επικοινωνούν με μη λεκτικούς κώδικες επικοινωνίας, στη συνέχεια το πρόσωπο της μητέρας γίνεται ανέκφραστο. Στην αρχή, το παιδί δεν καταλαβαίνει τι έχει συμβεί και συνεχίζει το παιχνίδι. Παρατηρώντας κάποια στιγμή την αλλαγή της, προσπαθεί να τραβήξει την προσοχή της, αλλά μάταια. Γελάει, βγάζει κραυγές, απλώνει τα χέρια του, θυμώνει. Χωρίς να ακολουθεί καμία ανταπόκριση στο κάλεσμά του, απογοητευμένο αρχίζει το κλάμα.

Αποκτώντας και πάλι το τρυφερό της ύφος, η μαμά ενεργοποιεί ξανά στο πρόσωπο του παιδιού όλες εκείνες τις εκφράσεις που σηματοδοτούν την ανταλλαγή συναισθημάτων για αγάπη, χαρά, και χαμόγελο. Ωστόσο, η σχέση αλληλεπίδρασης μπορεί να μεταφέρει, όπως είδαμε, ακόμη και μια φοβία που τείνει να χαρακτηριστεί κληρονομικός παράγοντας.

Το μόνο βέβαιο είναι πως τα μωρά αντιλαμβάνονται απολύτως, την ψυχολογική κατάσταση της γυναίκας που είναι δίπλα τους. Αφουγκράζονται την διάθεσή της, επιζητούν την προσοχή της, την μιμούνται σε τέτοιο βαθμό που είναι ικανά να “κληρονομήσουν” ακόμη και τις συνήθειές της, μέχρι και μία μητρική φοβία.

Source: tro-ma-ktiko.blogspot.gr