Τα άγρια φαγώσιμα χόρτα της ελληνικής υπαίθρου είναι μεγάλης ποικιλίας. Ραδίκια, πικραλίδα, αντίδια, ζωχός, βρούβες, μάραθος, λάπαθο, τσουκνίδα, είναι μερικά από τα 150 και άνω ειδών που έχουν προσδιοριστεί στην Ελλάδα και την Μεσόγειο.

Το κύριο διατροφικό τους πλεονέκτημα είναι η περιεκτικότητά τους σε αντιοξειδωτικά συστατικά κυρίως φλαβονεοιδή και καροτενοειδή, προσδιορίζοντας κατά κύριο λόγο την πικρή τους γεύση. Η πικρή γεύση των χόρτων αποτελεί ουσιαστικά την φυσική τους άμυνα απέναντι στα ζώα που τρέφονται με χόρτα, αποτρέποντας έτσι τη βρώση τους.

Η «πικράδα» αυτή στην πραγματικότητα αποτυπώνει την περιεκτικότητα τους σε συστατικά, που μέσα από πολυετείς έρευνες έχουν αποδειχθεί ιδιαιτέρως ωφέλιμα για τον ανθρώπινο οργανισμό.

Τα τρώμε είτε σε σαλάτες είτε σε πίτες. Σε κάθε όμως περίπτωση μαζί με ελαιόλαδο, τυρί ή άλλη λιπαρή ύλη και αυξάνοντας την βιοδιαθεσιμότητα τους, ουσιαστικά μεγιστοποιούντε τα ευεργετικά οφέλη για τον οργανισμό και ίσως αυτό να αποτελεί το μυστικό της μακροζωίας λαών που τα καταναλώνουν συστηματικά.

Ζωχός

Είναι από χόρτα που θα συναντήσει κανείς εύκολα στην ελληνική ύπαιθρο. Συλλέγεται τους χειμερινούς μήνες και αποτελεί θαυμάσιο ορεκτικό. Αποτελεί καλή πηγή ασβεστίου, ενώ παράλληλα περιέχει βιταμίνες C, Β1 και Β2. Υπάρχουν ενδείξεις πως ο χυμός τους χρησιμοποιείται σε ασθένειες του ήπατος και του υπογαστρίου και σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία, ο Θησέας, πριν αντιμετωπίσει τον Μινώταυρο, ζήτησε να γευτεί ένα πιάτο ζωχούς.

Μάραθος

O μάραθος ή φινόκιο φαίνεται να ενισχύει την πεπτική λειτουργία, καθώς αποτελεί ιδιαίτερα καλή πηγή φυτικών ινών. Εμφανίζει έντονη αντιοξειδωτική δράση καθώς αποτελεί πολύ καλή βιταμινών Α, C, E και Κ. Ως αφέψημα με μέλι έχει παρατηρηθεί ότι δρα ευεργετικά στην αντιμετώπιση των οιδημάτων. Από τους σπόρους του παράγεται και το αιθέριο έλαιο του φυτό, το μαραθελαιο, που χρησιμοποιείται στην παρασκευή αρωμάτων, φαρμάκων και ποτών.

Τσουκνίδα

Σύμφωνα με πηγές, ο Ιπποκράτης χρησιμοποιούσε την τσουκνίδα για την ίαση πολλών ασθενειών και κυρίως των δερματικών βλαβών προκαλουμένων κατά βάση από δαγκώματα ζώων. Η τσουκνίδα περιέχει διάφορα στοιχεία όπως καφεϊκό οξύ, λυκοπένιο, β-καροτίνη, μηλικό οξύ που εμποδίζουν τη δημιουργία ελευθέρων ριζών προστατεύοντας έτσι τα κύτταρα και το DNA. Λόγω της διουρητικής της δράσης χρησιμοποιείται, ως ρόφημα, για την ανακούφιση συμπτωμάτων οιδήματος. Οι τσουκνιδόπιτες και οι τσουκνιδόσουπες ήταν από τα συχνότερα φαγητά στην εποχή της κατοχής.

Σταμναγκάθι

Του αποδίδονται τονωτικές και διουρητικές δράσεις, ενώ οι Αιγύπτιοι το χρησιμοποιούσαν για να καταπραΰνουν πόνους στο στομάχι. Επίσης, πρόκειται για ένα από τα «πικρά χάρτα» που έτρωγαν οι Εβραίοι με το πασχαλινό αρνί. Αποτελεί πολύ καλή πηγή βιταμίνων C και Ε, καθώς και καροτενοειδών. Έχει ιδιαίτερη αντιοξειδωτική αξία, αφού περιέχει τανίνες, τερπένια και κουμαρίνες, προάγοντας την υγεία του οργανισμού. Τέλος, ο γνωστός γιατρός και βοτανολόγος Διοσκουρίδης το χρησιμοποιούσε για το έλκος του στομάχου αναγνωρίζοντας παράλληλα και τις αντιμικροβιακές του δράσεις.

Source: [Πρέπει να είστε εγγεγραμμένοι και συνδεδεμένοι για να δείτε αυτόν το σύνδεσμο.]