Σε μια κοινωνία διαξιφισμών, όπου τα αναστήματα ορθώνονται αντιμέτωπα το ένα απέναντι στο άλλο, όπου η φλυαρία έχει κουράσει, και οι άνθρωποι χάνουν συνεχώς το κουράγιο τους, η ελπίδα για ανανέωση και εξέλιξη προτάσσεται ως ανάγκη περισσότερο από κάθε άλλη φορά.
Οι περισσότεροι, ήμασταν μέρη αυτού του συστήματος.

Άλλοι περισσότερο "ανοιχτά" και άλλοι με περισσότερη μυστικοπάθεια. Το σίγουρο πάντως είναι ότι μας έκαψε αυτή η συνεχής αναζήτηση μέσου για να...

Οι συμπεριφορές αυτές προδίδουν την έλλειψη πίστης στους θεσμούς, στο σύστημα και το βασικότερο στον εαυτό μας.

Το πνεύμα συνεργασίας και συλλογικότητας απουσίαζαν από τους Έλληνες μέχρι πρότινος. Θυμηθήκαμε την αξία τους κάπως αργά, τώρα που το κακό έχει ξεκινήσει. Αδυνατούσαμε να καταλάβουμε ότι όλοι εμείς αποτελούμε μέρη ενός ευρύτερου πλαισίου συνύπαρξης. Όταν, λοιπόν, πονά το μέρος, πονά και το Όλο. Όταν εγώ παρανομώ σε βάρος του κράτους, πέρα από το κράτος βλάπτω τους συμπολίτες μου και τον εαυτό μου.

Αν στην Ελλάδα τώρα ? εν ώρα κρίσης ? θεωρείται ότι δεν υπάρχουν ¨οι πεφωτισμένοι ηγέτες¨ να εμπιστευτούμε, δε συνεπάγεται ότι και εμείς θα πρέπει να μείνουμε παραδομένοι στο έλεος του Θεού. Ας ξεκινήσουμε, αρχικά, να ξεφορτωνόμαστε βήμα-βήμα τα σπέρματα του κακού από πάνω μας, την οκνηρία, το θυμό, την ανευθυνότητα και το πρώτο βήμα θα έχει συντελεστεί. Γιατί δεν μπορεί κάποιον ρόλο θα παίξαμε οι περισσότεροι ως πολίτες αυτής της χώρας, όταν μέχρι πριν μερικά χρόνια ευνοούσαμε με τη σιωπή και την ανοχή μας την αναξιοκρατία στη χώρα.

Πηγαίνοντας αιώνες πίσω ανακαλύψαμε ένα στωικό μήνυμα αισιοδοξίας -μέσα από την εκτίμηση του καλού και του κακού στη ζωή- γραμμένο από τον μεγάλο αυτοκράτορα της Ρώμης Μάρκο Αυρήλιο: «Εγώ όμως, που εννόησα τη φύση του καλού ότι είναι ωραίο, και τη φύση του κακού ότι είναι άσχημο, όπως και τη φύση εκείνου ο οποίος έσφαλε, ότι είναι συγγενής όχι από το ίδιο αίμα ή σπέρμα αλλά από τον ίδιο νου και επειδή μετέχει του θεϊκού μέρους, δεν μπορώ να βλαφτώ από κανέναν τους, διότι κανείς δεν μπορεί να με εμπλέξει στο άσχημο (Των εις εαυτών, Βιβλίο Β΄, α΄).

Τα λόγια του Αυρηλίου παρακινούν το σύγχρονο άνθρωπο, το σημερινό Έλληνα να στρέψει την προσοχή στον εαυτό του και να μην κατασπαταλά στην ενέργεια του σε κατηγορίες και απόδοση ευθυνών σε τρίτους. Αν ο καθένας φρόντιζε τη διάνοιά του, ασκούσε τον εαυτό του σε κρίσεις ωφέλιμες για τον ίδιο και τους συμπολίτες του, το ελληνικό Όλο, η Ελλάδα θα άκμαζε. Το κακό αναπόφευκτα υπάρχει, όπως, γράφει και ο Αυρήλιος, και το συναντάμε κι εμείς καθημερινά. Το ζήτημα είναι να μην παρασυρόμαστε από αυτό και να μη το ¨ανταγωνιζόμαστε¨.

Όλοι εμείς που ζούμε στην Ελλάδα με την ανεξάντλητη ιστορία, το λαμπρό πολιτισμό, με πλήθος μνημείων να μας υπενθυμίζει ποιοι είμαστε, με τη φυσική ομορφιά των τόπων μας, με την έμφυτη χάρη και χαρά του χαρακτήρα μας, γιατί να μην ξαναγαπήσουμε και να ξαναγνωρίσουμε τα στοιχεία μας εκείνα που μπορούν να μας πάνε μπροστά; Γιατί να μην προβάλλουμε τις δυνατότητες μας στην ελληνική κοινωνία και στην Ευρώπη, για τις οποίες κάποτε υπήρξαμε ξακουστοί και παράδειγμα προς μίμηση;

Είναι ωφέλιμο, λοιπόν, πέρα από την επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου να επαναπροσδιορίσουμε τους εαυτούς μας, και τη στάση μας σ? αυτή τη νέα και προκλητική πραγματικότητα με εσωτερικό έλεγχο και διάλογο.

Παραφράζοντας ελαφρώς εκείνο που κάποτε έγραψε ο Κικέρωνας ( TD 3.13): «Ας είμαστε πεπεισμένοι γι αυτό:
Μόνο όταν η ελληνική ψυχή θεραπευτεί
μόνο τότε θα τελειώσουν τα βάσανά μας
ως Έλληνες. Επομένως, ας αφεθούμε στα
χέρια της φιλοσοφίας για τη θεραπεία:
θα θεραπευτούμε αν το θελήσουμε».

Source: e-psychology.gr